Nú þegar allt bendir til þess að við fjölskyldan flytjum aftur til Íslands í sumar, verða þær raddir sífellt háværari í kollinum á mér sem reyna að skilgreina hvaða reynslu, upplifanir og lærdóm maður fer með í ferðatöskunni aftur heim. Það er enginn vafi að eftir 6 ár á erlendri grund verður það ansi breyttur einstaklingur sem flyst á Klakann. Þær pælingar mun vafalaust verða uppsprettan að fjölmörgum bloggfærslum á næstu misserum, en að þessu sinni kemur lítil ferðasaga.

Það var nefnilega þannig að fyrir nokkrum árum fóru foreldrar mínir í kórferðalag til Kaupmannahafnar. Þau voru með stíft prógram, en við vildum ekki sleppa tækifærinu að hitta þau svo við skelltum okkur í höfuðborgina á föstudegi, eyddum laugardeginum í miðbænum og fórum svo að hitta þau á Kastrup þegar þau lentu uppúr hádegi á sunnudeginum.

Eftir morgunmatinn pökkuðum við í bakpoka og tókum strætó á ráðhústorgið, þar sem við hoppuðum upp í annan vagn sem flutti okkur á flugvöllinn. Samtals tók strætóferðin 75 mínútur og við vorum í sólskinsskapi, veifandi íslenska fánanum þegar Hornfirðingarnir byrjuðu að tínast einn af öðrum út um hliðið. Þegar hópurinn var allur kominn hoppuðum við upp í lest, sem flutti okkur aftur niður í miðbæ, þaðan sem hótelið þeirra var í 5 mínútna göngufæri. Við aðstoðuðum þá sem vildu við að tékka sig inn á hótelið og eyddum svo restinni af sunnudeginum með foreldrum mínum. Yndislegur dagur, þó stuttur væri.

Þó þessi saga virki kannski ekkert sérstaklega merkileg við fyrstu sýn, þá verður hún það kannski í þessu samhengi:

"Hefði manni dottið í hug við sams konar aðstæður á Íslandi að taka innanbæjarstrætó í Reykjavík á BSÍ og svo flugrútuna þaðan til Keflavíkur, til þess eins að taka á móti fólkinu í hliðinu og fara svo með þeim aftur í flugrútunni til Reykjavíkur?".

Svari nú hver fyrir sig, en ég leyfi mér að vera mjög efins um það!

Það er alltaf jákvætt þegar stjórnmálamenn eru tilbúnir að axla ábyrgð, ekki síst í svona tilviki þar sem þeir hafa væntanlega lítið haft um málið að segja þegar verst stóð á. Einhverjir myndu segja að þetta væri bras sem einvörðungu væri hugsað til að fá "goodwill", en hvort sem er hlýtur það að vera mikilvægt fyrir undirmáls-þjóðfélagshóp að fá opinbera viðurkenningu á að illa hafi verið farið með þá.

Hinsvegar má deila um hvort nóg sé gert og hvað megi fleira til bragðs taka. Ekki ætla ég að setjast í dómarasæti hér hinum megin á hnettinum, en ég efa ekki að margt sé gert til að reyna að bæta fyrir þetta þó vafalaust megi bæta enn um betur.

Einnig má velta upp spurningunni um það hvað skuli biðjast afsökunar á og hvað skuli bæta - svona á heimsvísu. Munu Bandaríkjamenn t.d. einhvern tímann biðja þá "íbúa" Guantanamo sem saklausir eru, afsökunar á að hafa verið haldið þar án dóms og laga í fjöldamörg ár? Mun einhver Rússneskur forseti framtíðarinnar biðjast afsökunar á því harðræði sem beitt hefur verið í gegnum tíðina til að ráða niðurlögum pólitískra andstæðinga? Mun bæjarstjórinn á Breiðdalsvík biðjast afsökunar á að hluti nærsveitarinnar hafi verið klipptur út úr hringvegi nr. 1 þarna um árið?

Það mun tíminn leiða í ljós!

	Frumbyggjar beðnir afsökunar
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Hér í Danmörku fara árlega margir listamenn um landið og ýmist skemmta landanum eða boða honum boðskap. Einn þeirra er snillingurinn Niels Hausgaard sem vissulega er afskaplega vinstrisinnaður, en hefur það til brunns að bera að geta séð samfélagið allt öðrum augum en margir eða flestir aðrir. Þar að auki hefur hann alveg einstakt lag á þjóðaríþrótt dana - kaldhæðni! Hann þegar hann setur fram fullyrðingar er ekki hægt annað en að dáðst að því hvað hann er fær í að segja þveröfugt við það sem hann meinar, án þess að maður sé nokkurn tíma í vafa um hina réttu merkingu.

Fyrir stuttu sáum við í danska ríkissjónvarpinu sýningu hans frá síðasta ári þar sem hann endurtók eitt lag frá árinu áður. Og kannski ekki að undra að hann endurtaki það enda með því betra sem ég hef bæði heyrt og séð. Þar fjallar hann um það hve auðvelt er fyrir kennara að drepa niður alla sköpunargáfu hjá börnum, sem að sjálfsögðu trúa öllu því sem þeir fullorðnu segja. Reyndar samdi hann hvorki lagið né textann, en flutningurinn finnst mér svakalega góður auk þess sem þetta passar vel inn í samfélagsádeiluna hjá honum. Textann læt ég fylgja hér fyrir neðan og svo tengil á lagið á youtube! Gaman væri að heyra hvað mönnum finnst (ef þeir skilja textann)!

På den allerførste skoledag fik de farver og papir.
Den lille dreng farved´ arket fuldt.
Han ku´ bare ik´ la vær´.
Og lærerinden sagde: Hvad er dét unge mand?
Det er blomster, sagde han.
Hun sagde: Nu ikke noget med kunst, unge mand.
I øvrigt er blomster røde og grøn´.
Hver ting til sin tid, unge mand.
Det her er ikke leg.
Du må lære at tage lidt hensyn.
Der er jo andre i klassen end dig.

Hun sagde: ´
Blomsten er rød, unge mand.
Stilken er grøn.
Sådan maler man en blomst,
og det har man altid gjort.
Så sådan skal man også blive ved med at gøre!

Men den lille dreng sagde:
Hvad så med farverne i regnbuen?
Hvad så med farverne når solen går ned?
Hvad med alle de andre farver?
Må de så ik´ vær´ med?

Jeg skal lære dig og være fræk! sagde hun.
Du skal vide, hvad der er rigtigt og forkert.
Og nu maler du blomster, som blomster skal se ud.
Og så siger du efter mig:

Blomsten er rød, unge mand......

Men den lille dreng sagde:
Hvad så med farverne i regnbuen......

Da blev lærerinden virkelig vred.
Hun smed drengen udenfor døren.
Nu står du her, og kommer ikke ind
før du kan opføre dig som andre børn.
Den lille dreng følte sig ensom.
Tårerne begyndte at trille.
Til sidst gik han ind til lærerinden
og sagde ligeså stille.

Han sagde: Blomsten er rød, stilken er grøn......

Tiden gik, som tiden gør.
Drengens far og mor sku´ flyt´.
Så han måtte begynde i en anden skole.
Hvor alting var så fuldstændig nyt.
Lærerinden smilede venligt.
Hun sagde, det skal være sjovt at male.
Der er så mange farver i blomsterne.
Kom, lad os male dem alle!

Men drengens blomster var røde og grønne.
De stod i række og geled.
Da lærerinden spurgte ham hvorfor,
sagde han og kigged´ ned.

Han sagde:
Blomsten er rød.
Stilken er grøn.
Sådan maler man en blomst, og det har man altid gjort.
Og sådan vil man altid gøre.